Minh Hôn: Nguyện Nắm Tay Người Đến Chân Trời Góc Bể (truyện full ) - Chương 18: Nguyện ý gả cho người !
- Home
- Minh Hôn: Nguyện Nắm Tay Người Đến Chân Trời Góc Bể (truyện full )
- Chương 18: Nguyện ý gả cho người !
Hôm nay nhà họ Huỳnh tổ chức hỷ sự.
Rốt cuộc thì cái ngày này cũng đến. Thanh Lam khoác lên người bộ áo dài đỏ thắm, cổ đeo kiềng vàng. Ngồi ngay ngắn trước bàn trang điểm, trong gương thấp thoáng hiện lên vẻ đẹp yêu kiều e ấp của thiếu nữ đôi mươi mỹ miều và diễm lệ.
Cô dâu hôm nay nổi bần bật trong sắc đỏ. Dì Huyền dùng cây lượt ngà chầm chậm giúp nàng chải lại suối tóc đen tuyền óng ả. Bầu không khí im ắng đến mức, chốc chốc
cũng có thể nghe được cả tiếng thút thít của dì. Dì Huyền lấy khăn tay quẹt nước mắt hỏi :
– ” Thanh Lam ! Có cần thiết phải làm tới mức này không hả con ? “
Thanh Lam nắm lấy tay dì Huyền như một sự trấn an rồi mỉm cười gật đầu.
Nàng xem dì cũng như một người mẹ. Từ lúc bà chủ Huỳnh mang nàng về giao cho dì chăm sóc, bởi vì là con lượm, con nhặt nên người ta xem nàng chẳng đáng một xu, để nàng tự sinh tự diệt. Lúc ấy nàng yếu lắm, thân mang bệnh tật trong người, hơi thở lúc nào cũng thoi thóp, nàng khát sữa khóc lóc, phải cầm cự bằng nước cháo loãng. Vậy mà ông bà chủ cũng không thèm ngó ngàng đến dù chỉ là một cái liếc mắt.
Người làm trong, họ nhà bảo nàng phiền phức, liền lén ông bà chủ Huỳnh mang nàng vứt đi. Đổ cho dì Huyền bất cẩn để người ta bắt nàng đi mất là được, dù sao với một đứa nhỏ đỏ hỏn đang ốm thập tử nhất sinh còn chút ít hơi tàn như vậy ông bà chủ ắc cũng sẽ chẳng nhọc lòng mà để ý đến.
Đêm đó, người ta bõ đứa nhỏ vào một cái chậu nhỏ thả xuống lòng sông, nước sông đêm đó chảy siết, đến lúc dì Huyền phát hiện đã đinh ninh trong lòng là không thể cứu nổi. Vậy mà lúc dì đến nơi, có lẽ không tin nổi vào mắt mình, đứa nhỏ này mà lại có sức sống phi thường đến như vậy, miệng nó khóc la oai oái mà cái tay nhỏ xíu lại bám vào thân của một đoá hoa sen trắng, sống chết cũng quyết nắm chặt không buông, kì lạ giữa lòng sông mọc đâu ra hoa sen trắng. Thế rồi dì mang nàng về nhà chăm sóc, bà chủ Huỳnh biết chuyện thì giận dữ, phạt nặng đám gia nô nhẫn tâm và bắt mọi người trong nhà gọi nàng là cô út Huỳnh gia để không phải xảy ra những chuyện đáng tiếc như vậy nữa.
Bà dì Huyền này cũng thực tâm xem nàng là con gái, mà tấm lòng của người mẹ thì chắc chắn không thể đành lòng nhìn con gái mình làm những việc tổn hại đến bản thân. Nhưng thôi, chỉ cần nàng thấy hạnh phúc, là được ! Nghĩ đến đây dì Huyền lại không cầm nổi nước mắt ! Tiểu thư của dì, cuộc sống quá là bất công với nàng rồi !
Một năm trước, đúng vào sinh nhật mười tám tuổi của Thanh Lam. Mọi người đều vui vẻ, mừng thay cho cái kết viên mãn của một mối tình đẹp, họ lớn lên bên nhau, may mắn được sống chung dưới một mái nhà, mười tám năm kề vai sát cánh trải qua biết bao nhiêu là thăng trầm, biến cố. Nhiều lần cũng tưởng như đã phải đứt gánh giữa đàng, uyên ương rẽ lối thế nhưng mà giờ đây sau tất cả, họ vẫn lựa chọn ở cạnh nhau, được kết tóc se duyên nên mối lương duyên chồng vợ, thử hỏi trên đời còn có điều gì hoàn mỹ hơn thế nữa.
Mặt cậu Trọng Khải lúc nào cũng tươi rói rạng rỡ, lăn xăn lo cái này, chuẩn bị cái kia. Vậy mà đúng ngày cưới, đúng cái giờ làm lễ, chú rễ lại biến mất. Chàng để cô dâu của mình, trơ trọi đứng đó trước bàn thờ tổ tiên với quan viên khách khứa. Ngày hôm đó, chính vào giây phút biết được hắn quyết định rời bõ nàng, sang nước ngoài du học, khoảnh khắc ấy nàng thật sự đã chết tâm !
Một tuần sau khi Trọng Khải sang nước ngoài, bà chủ Huỳnh ngất lịm trên tay chồng khi cầm trên tay tờ giấy báo tử của đứa con trai độc nhất, chết ở nơi đất khách quê người vì tai nạn.
Hắn bõ rơi nàng, không phải hắn hạnh phúc lắm sao ? Thứ nàng hy vọng nhìn thấy là con đường tương lai rộng mở của hắn, là nụ cười rạng rỡ của hắn đang thường trực trên môi khi dắt tay một cô gái khác về Huỳnh gia, để nàng đường đường chính chính mà hận hắn. Hắn như thế này… Nàng làm sao mà ghét bõ hắn. Hắn ác lắm ! Đến cái quyền được hận hắn, nàng cũng không được phép ? Trọng Khải ! Hắn về rồi… Về với hình hài gói gọn trong một tờ giấy báo tử.
Một năm trước, chính tay dì Huyền chải tóc, cài khăn voan đỏ lên đầu nàng.
Một năm sau, giờ phút này, cũng chính tay dì giúp nàng chải tóc, cài khăn tang.
Thanh Lam mặc áo cô dâu nổi bật, đầu đội khăn tang trắng, tay ôm bài vị, vén rèm bước ra. Mọi người giật mình trố mắt, xì xầm bàn tán. Bà chủ Huỳnh thấy cảnh đó như một lần nữa bị xát muối vào tim mà oà lên khóc tức tưởi.
Trọng Khải hắn chưa bao giờ nghĩ cho cảm xúc của nàng ? Lần nào của là hắn tự đưa ra quyết định thay cho nàng, bởi vì hắn nghĩ rằng chỉ cần làm vậy, nàng sẽ được hạnh phúc, nhưng hắn chưa bao giờ hỏi “Nàng thật sự muốn gì ? “. Lần này, lúc hấp hối, di ngôn hắn để lại chỉ là muốn cắt bõ hôn ức với nàng, hắn mong nàng có thể gả cho Minh Khôi, một đời còn lại mong nàng được bình an mà sống tiếp. Nhưng Thanh Lam nàng không phải con cờ, quanh đi quẩn lại đưa cuộc đời của mình cho người khác xoay chuyển. Nàng hận hắn ! Lần này nàng không thể để hắn được toại nguyện theo ý hắn.
Ông bà chủ vựa gạo Tần Minh hỏi :
\- ” Như vậy là sao ? Anh chị bảo là con gái anh chị đồng ý gả đi rồi, tại sao lại thành ra như vậy ? Anh chị giải thích cho vợ chồng tui đi biết đi chứ ! “
Minh Khôi trấn an cha mẹ mình :
\- ” Cha mẹ ! Chắc là Thanh Lam còn đau lòng chuyện của Trọng Khải quá thôi ! Ngày vui, cha mẹ đừng để ý tiểu tiết quá. Chỉ cần Thanh Lam em ấy thấy thoải mái là được. Con chấp nhận hết ! “
Bà chủ Tần trách :
\- ” Cái thằng con này ! Giống ai không biết ! Yêu quá đến mất trí rồi hả con ? “
Ông chủ Huỳnh áy náy, khuyên con gái :
– ” Thanh Lam ! Bõ qua chuyện cũ, phải bắt đầu cuộc sống mới chứ con. Trọng Khải mất, ai cũng đau lòng hết nhưng mà… “
Thanh Lam xiết chặt bài vị trong tay cương quyết nói :
\- ” Nhưng mà con là vợ của Trọng Khải, một ngày làm vợ chồng cả đời cũng là vợ chồng. Một đời này, Thanh Lam con nguyện phụng sự cho Huỳnh gia, không tái giá. Anh ấy từ hôn thì sao ? Con còn chưa đồng ý mà… Hôm nay tại đây, con dập đầu xin cha mẹ, chính thức gả cho Trọng Khải “
Bà chủ Huỳnh vừa khóc vừa nói :
\- ” Còn không phải tại nó sao ? Không bảo vệ nó thì con trai tôi cũng không chết. Giờ tâm nguyện cuối đời của thằng nhỏ, cô cũng không để nó yên lòng được sao ? “
Ông chủ Huỳnh kéo bà chủ lại nhắc khẽ :
– ” Kìa bà ! Bà thôi đi “
Bất ngờ một cơn gió mạnh kì quái ập đến, một tấm bài vị khác của Trọng Khải từ trên bàn thờ bị quật ngã. Thanh Lam hai hàng nước mắt chảy dài, lão đão quỵ xuống nền đất. Minh Khôi lo lắng chạy đỡ lấy nàng. Nàng tuyệt vọng ngước mắt lên trời trách móc :
– ” Trọng Khải ! Là anh sao ? Đến giờ phút này rồi, anh cũng cương quyết không cần em nữa đúng không ? …”
Hiện tại có rất nhiều website ăn cắp truyện của Tamlinh247.com khiến tốc độ ra chương bị chậm hoặc ngừng ra chương mới !!!
Hãy quay lại ủng hộ Website Tamlinh247.com để chúng tôi ra truyện nhanh và sớm nhất nhé. Xin cảm ơn !