Minh Hôn: Nguyện Nắm Tay Người Đến Chân Trời Góc Bể (truyện full ) - Chương 16: Vụ án gò đất
- Home
- Minh Hôn: Nguyện Nắm Tay Người Đến Chân Trời Góc Bể (truyện full )
- Chương 16: Vụ án gò đất
– ” Cô gọi tôi ra đây có việc gì ? “
Thanh Lam bực bội chống nạnh, nhìn theo hướng cồn đất mà nói vọng lên. Thuỷ Tiên một thân áo lụa, vòng vàng đeo đầy cổ, tay ả phe phẩy cái quạt giấy, giờ thì ả ta đã ra dáng thiếu phu nhân nhà thế gia lắm rồi. Ả vẫy vẫy tay gọi Thanh Lam lại, rồi nói bằng cái giọng điệu bề trên với tôi tớ :
– ” Cô út ! Giờ cô gọi tôi một tiếng chị hai thì đúng hơn chớ. Chứ để anh cô mà nghe được chắc ảnh không vui đâu. Mà nói mới nhớ, từ lúc có thằng nhỏ này á… “
Ả xoa xoa cái bụng vừa mới đội áo lên một chút rồi đắc ý tiếp lời :
– ” … Trọng Khải ảnh cưng tui lắm, lỡ mà biết ai coi thường tui, ảnh không để yên đâu à. Tui nhắc nhở cô út vậy thôi ! “
Thật ra Thanh Lam tuy là tiểu thư con nhà Huỳnh gia nhưng ngoài cái danh xưng đó ra, nàng cũng chẳng có được đặc quyền gì khác hơn so kẻ ăn người ở trong nhà, vì vậy chưa bao giờ Thanh Lam nghĩ mình sẽ dùng cái danh đó để chèn ép hay làm khó dễ ai cả.
Thuỷ Tiên tuy xuất thân thấp kém nhưng lại mang trong người cốt nhục của Trọng Khải, thôi thì chuyện đã rồi, nàng với cô ta cũng tạm gác qua xích mích cũ mà sống chung một mái nhà. Ấy vậy mà cô ta lại khác, bước một bước chân vào làm dâu hào môn càng sinh ra thói hống hách, ả ta vốn đã không vừa mắt Thanh Lam từ lâu, nay có được thời cơ thì không để nàng yên ổn ngày nào. Thanh Lam kiềm cơn giận xuống hỏi lại :
– ” Ơ… Mới đó mà chị đã chắc chắn là con trai luôn rồi á ? “
Thuỷ Tiên chột dạ nói không lên lời :
– ” Cô… “
– ” Nói cho chị biết, nhà này trước giờ ai cũng biết, cha mẹ tui quý cháu trai, giờ chưa rõ là trai hay gái thì chị cứ cố gắng mà tận hưởng đi “
Thanh Lam trong lòng không mấy vui vẻ, nói xong liền quay đầu bõ đi. Ả Thuỷ Tiên túm tóc nàng kéo lại, mồm không ngừng chửi rủa mất câu tục tĩu nặng nề, một tay ả
dơ lên định đánh xuống, Thanh Lam kịp chụp cánh tay ả lại hất ra cảnh cáo :
– ” Xem như nể tình đứa cháu của tui còn hoài thai trong bụng chị, chuyện chị đổ oan cho tui lần trước và cả lần này nữa, tui không thèm so đo với chị. Thì chị cũng nên biết điều một chút rồi đó chị dâu. Lỡ như có thêm lần nào nữa, không nhẹ nhàng tình cảm vậy đâu ! “
– ” Thanh Lam !!! Em làm cái gì vậy ? Bõ tay ra ! “
Một tiếng la quen thuộc phát lên, ả ta tự nhiên như bị ai đó xô ngã, Thanh Lam giật mình nắm tay ả giữ lại.
– ” Thuỷ Tiên ! Cô cố chịu một chút, tôi kéo cô lên “
Nàng không hiểu, tại sao ả lại cố chấp vùng vẫy, giống như… giống như cố tình không muốn để nàng cứu được ả vậy. Cho nên ả ta kêu lên thảm thiết rồi vụt khỏi tay nàng mà từ từ lăn xuống con dốc của cồn đất . Đúng lúc Trọng Khải cùng với thằng Nô chạy đến chứng kiến hết tất cả. Trọng Khải nhìn Thanh Lam buông ra một tiếng thở dài thất vọng rồi chạy xuống ẳm Thuỷ Tiên người đầy máu hớt hãi đi vào nhà.
Bà chủ Huỳnh luống cuốn hỏi thầy lang.
– ” Thầy ơi thầy ! Cháu tui… Cháu tui… nó… nó có sao không thầy ? “
Thầy lang lắc đầu, sắc diện buồn rười rượi :
– ” Cô ấy bị va đập mạnh, mất máu nhiều quá. Cái thai e là… Để tui kê cho mấy than thuốc bổ. Bà chủ theo đơn này, cho người đi hốt thuốc liền cho cổ uống nha “
– ” Mấy đứa đâu, gửi tiền cho thầy, kêu thằng Dũng đưa thầy về tới nhà đàng hoàng đó nha. Dạ cảm ơn thầy ! “
Trọng Khải ôm Thuỷ Tiên vào lòng an ủi, cô ta mặt mài trắng bệch khóc tức tưởi :
– ” Cậu hai… Con của tụi mình… Mất rồi hả cậu ?… Em xin lỗi cậu… “
– ” Thôi không sao ! Không ai trách móc gì cô hết, lỗi không phải tại cô. Gáng nghĩ ngơi đi, cho lại sức ! “
Thanh Lam đẩy cửa bước vào, tai cầm chén thuốc nóng hổi, rụt rè nói :
– ” Anh… Em mang thuốc tới cho Thuỷ Tiên !… “
Thuỷ Tiên nhìn thấy Thanh Lam ở đó liền trở nên kích động, cô ta gào khóc vồ tới :
– ” Đồ độc ác ! Đừng có giả nhân giả nghĩa nữa ! Con tôi mất rồi, vừa lòng cô chưa ??? “
Chàng ôm Thuỷ Tiên giữ lại trấn an :
– ” Thuỷ Tiên ! Thuỷ Tiên ! Bình tĩnh ! Không sao, không sao… “
Thanh Lam cúi mặt áy náy xin lỗi :
– ” Thuỷ Tiên ! Tôi xin lỗi. Nhưng… Hình như tôi không có đẩy chị thật mà… “
Ả ta càng lúc càng mất bình tĩnh hét :
– ” Ý cô là tôi tự tay giết con mình rồi đổ oan cho cô ??? “
– ” Không… Không phải… Thuỷ Tiên, tôi không có ý đó… “
Trọng Khải mắt đỏ au đẩy Thanh Lam ra chỉ về hướng cửa mà hét :
– ” Cút ra ngoài cho tôiiii ! “
Tay chàng không cẩn thận mà quẹt phải khay thuốc, cả chén thuốc nóng vô tình bị hất ngược vào người Thanh Lam, nàng đau đớn kêu lên một tiếng. Trọng Khải giật mình, tay với tới muốn đỡ nàng nhưng bị Thuỷ Tiên giữ lại. Thanh Lam nước mắt lưng chòng, cúi đầu xin lỗi lần nữa rồi trở về phòng.
Nàng ấm ức khóc không phải vì cái đau thể xác mà đau vì không ai tin tưởng nàng. Người khác nặng nhẹ nàng thế nào cũng được, nhưng lần này, cả hắn cũng không muốn nghe nàng giải thích nữa. Ở cạnh nhau lâu như vậy, rốt cuộc hắn cũng không hiểu nàng. Nàng cứ như vậy mà chìm vào giấc ngủ…
Tối hôm đó, có một người ôm lấy cơ thể nhỏ bé của nàng đặt ngay ngắn trên giường ngủ, bàn tay ấm áp dịu dàng vuốt ve mái tóc của nàng, người đó nhẹ nhàng giúp nàng lau đi những giọt nước mắt còn vương lại hai bên gò má. Mùi hoa sen thoang thoảng thanh mát, nàng tham lam hít hà cái hương thơm đó mà thấy vết thương đã dễ chịu hơn nhiều…
Hiện tại có rất nhiều website ăn cắp truyện của Tamlinh247.com khiến tốc độ ra chương bị chậm hoặc ngừng ra chương mới !!!
Hãy quay lại ủng hộ Website Tamlinh247.com để chúng tôi ra truyện nhanh và sớm nhất nhé. Xin cảm ơn !