Minh Hôn: Nguyện Nắm Tay Người Đến Chân Trời Góc Bể (truyện full ) - Chương 14: Xin hỏi ai là cha đứa nhỏ ?
- Home
- Minh Hôn: Nguyện Nắm Tay Người Đến Chân Trời Góc Bể (truyện full )
- Chương 14: Xin hỏi ai là cha đứa nhỏ ?
– ” Trời ơi là trời ! Ngó xuống mà coi… Tui khổ quá rồi…”
Ông chủ Huỳnh lo lắng đỡ lấy vợ mình trấn an trong lúc bà đang trở nên thật sự mất bình tĩnh.
– ” Thôi đi bà ! Cái gì cũng từ từ, mình tìm cách giải quyết chớ ! “
Bà chủ Huỳnh giận đến mức dáng đứng loạng choạng, tay bà cằm cây roi run run vụt :
– “Tại sao ? Tại sao hả ? Tại sao mày cứ làm cho cái nhà này rối ren lên hết vậy hả?”
Thanh Lam cắn răn chịu đựng không hé nửa lời, áo nàng rách tươm hằn lên những vết roi đỏ thẩm. Thuỷ Tiên đỡ Trọng Khải bước ra từ trong phòng :
– ” Chuyện gì ? Thanh Lam ! Có sao không ? “
Chàng che miệng ho khù khụ, một tay đỡ Thanh Lam dậy, xót xa nhìn nàng mà tròng mắt đỏ hoe. Bà chủ Huỳnh hét :
– ” Quỳ ở đó ! Trọng Khải, lần này con đừng có hòng mà bảo vệ được cho nó . “
– ” Mẹ !!! Lại chuyện gì nữa ? “
– ” Hỏi em gái bẻ bỏng của con coi nó làm ra chuyện tốt đẹp gì ? “
Bà chủ quăng than thuốc nam xuống trước mặt Thanh Lam, Trọng Khải vội cằm toa thuốc lên đọc, ánh mắt chàng khẽ lay động. Chàng chẳng nói chẳng rằng, nhìn Thanh Lam khó hiểu. Bà chủ Huỳnh tiếp tục không hề nương tay mà vụt roi xuống tiếp :
– “Nói ! Của ai ? Mày nói đi ! Nói ! Không tao giết mày ? Thứ con gái lăng loàn trắc nết ! … Cái nhà này nợ nần gì mày… Trời ơi !”
– ” Mẹ ! Thôi đi ! Nghe em nó giải thích đã. Thanh Lam ! Nói đi em. Nói với mẹ là không phải của em đi. Nhé ! Không sao. Có anh ở đây ! “
– ” Con còn muốn nó giải thích cái gì nữa ? Cái thứ này là tìm được ở trong phòng nó. Thầy lang ngoài chợ huyện nói, thằng Nô đi mua thuốc phá thai cho người trong nhà họ Huỳnh. Không phải nó thì còn ai ! “
Trọng Khải quay sang gọi thằng Nô hỏi :
– ” Nô ! Trả lời thật lòng. Ai sai anh đi mua thuốc? Đừng có nói dối ảnh hưởng đến thanh danh cô út, tội cổ biết không ? “
Thằng Nô cũng ngồi co ro trong một góc, người nó cũng đầy thương tích, nó sợ sệch liếc qua Thanh Lam rồi e dè trả lời :
– ” Dạ… Dạ… Thiệt tình là cô út kêu con đi mua… Dì… À dì Huyền cũng có nghe, cậu thử hỏi dì Huyền đi “
– ” Dì Huyền ? “
Dì Huyền cũng xót xa nhìn Thanh Lam mà đáp :
– ” Dạ thưa cậu hai ! Thưa ông bà chủ ! Con… con cũng có nghe cô út tuần trước kêu thằng Nô đi chợ mua thuốc… Nhưng mà… cũng nên điều tra cho rõ ràng ạ ? “
Thanh Lam nhìn bà chủ, hai hàng lệ chảy dài nghẹn ngào hỏi :
– ” Mẹ… Đã có bao giờ mẹ thật lòng tin tưởng con không ? Con là con của mẹ mà… “
Bà chủ kích động xô nàng té xuống, không ngừng cấu xé cổ áo nàng mà hỏi :
– ” Mày nói đi ! Con của ai ? Hả ? Mày muốn tao tin mày, bằng chứng rành rành ra đó, phải tin mày bằng cách nào ? “
Lần đầu tiên trong suốt mười tám năm qua Thanh Lam phản ứng lại với đòn roi của bà, tiếng hét của nàng uất nghẹn mà đau đớn đến xé lòng :
– ” Là con ! Con sai ! Con làm cái gì cũng sai hết… Thuốc đó là của con. Cái thai cũng là của con. Mọi người hài lòng chưa ??? “
Rồi nàng chạy vụt đi mất. Trọng Khải ngồi xuống bên cạnh xoa đầu nàng, cả hai chẳng ai nói với ai lời nào, dường như chỉ cần sự hiện diện của đối phương thôi cũng đã được xem như là một loại cảm giác an toàn rồi. Nàng rút vào lòng ngực chàng mà thút thít :
– ” Anh… Em không có làm… Không phải em… “
Chàng vỗ vỗ lưng Thanh Lam nhẹ giọng an ủi :
– ” Anh biết ! Anh biết rồi. Anh hiểu Thanh Lam của anh không phải là kiểu người như mẹ nói. Tại sao lại nhận lỗi, trong khi mình không làm sai ? “
Nàng ngước đôi mắt long lanh ngấn lệ nhìn Trọng Khải đáp :
– ” Em thật có kêu anh Nô đi mua thuốc. Không phải thuốc phá thai như mọi người thấy, mà là thuốc dưỡng thai ! “
– ” Hả ? “
– ” Mà chứng cứ bất lợi như vậy, lúc nảy cho dù em có giải thích thử hỏi mọi người có tin không ? “
Trọng Khải gật đầu lo lắng :
– ” Thanh Lam, em làm gì cũng phải cẩn trọng, đừng để ảnh hưởng đến bản thân mình. Khi nào sẵn sàng rồi thì kể anh nghe, được không ? “
– ” Dạ ! Em biết rồi !”
Bên trong nhà ồn ào, huyên náo. Hai người nhìn nhau rồi chạy vội vào nhà xem thử. Ông bà chủ vựa gạo Tần Minh mặc quầo áo chỉnh tề, áo dài khăn đống nghiêm túc ngồi bàn trà bàn việc với ông bà chủ Huỳnh, mặt mài ai cũng căn thẳng. Thấy Thanh Lam đi tới, Minh Khôi chạy tới lo lắng hỏi :
– ” Sao vậy ? Thanh Lam ! Em sao vậy ? Hai bác đánh em hả, đau lắm không ?
Thanh Lam thở dài gở tay cậu ra khỏi người mình nói :
– ” Anh dẫn hai bác qua đây có chuyện gì ? “
Minh Khôi gãi gãi đầu cười gượng, ông chủ Huỳnh với tay gọi Trọng Khải, Thanh Lam :
– ” Nào mấy đứa đến đây ! Ngồi xuống. Nay hai bác nhà Tần gia qua muốn hỏi cưới con cho cậu Minh Khôi. Con thấy sao ? “
Trọng Khải trố mắt nhìn Minh Khôi như muốn ăn tươi nuốt sống phản đối :
– ” Em con còn nhỏ ! Cha mẹ ! Khoan hẳn gả đi vội ! “
Bà chủ Huỳnh nhớ tới giao ước năm xưa, lo lắng cho con trai mình mà cũng phản đối theo. Duy chỉ có ông chủ Huỳnh lên tiếng :
– ” Không được ! Cha đã quyết định rồi. Dù sao danh tiết của Thanh Lam mới là quan trọng nhất. Đừng để người đời người ta cười nhạo cả hai gia đình, không hay “
Ông bà chủ Tần cũng tắm tắc đồng ý :
– ” Chuyện đến nước này rồi ! Mặc dù cốt nhục của Tần gia cũng không còn nữa. Nhưng thôi, tụi nó còn trẻ, từ từ kiếm thêm đứa khác mấy hồi anh chị ha. Giờ mình chọn ngày lành tháng tốt là vừa rồi. Có cô con dâu như cô út nhà họ Huỳnh đây vợ chồng tui cũng vui lắm ! “
– ” Con xin phép ạ ! “
Trọng Khải đứng dậy kéo Thanh Lam và Minh Khôi ra sau vườn, lửa giận cháy ngùn ngụt trên đầu, chàng tức đến ho bật ra cả máu. Thanh Lam sợ sệt núp sau lưng Minh Khôi ló cái đầu ra hỏi :
– ” Anh ! Anh ! Bình tĩnh !…”
– ” Thanh Lam em giỏi lắm ! Còn cậu, bước ra đây nói chuyện “
Minh Khôi không tỏ ra sợ sệt gì mấy, ngược lại còn đắc ý giương giương thách thức :
– ” Sao ? Giờ gạo nấu thành cơm rồi ! Anh vợ, đừng có quản nhiều chuyện của vợ chồng em nữa ! “
Thanh Lam phía sau đánh tới, Minh Khôi khôi ôm đầu nhăn nhó.
– ” Minh Khôi anh đừng có châm dầu vào lửa nữa. Anh đi vào giải thích với hai bác, nhanh lên !”
Trọng Khải cố bình tĩnh chỉ vào mặt Minh Khôi rồi quay qua Thanh Lam
hỏi :
– ” Là nó phải không ? “
– ” Anh đừng có hỏi em nữa mà ! Em đã nói không trả lời được, đừng có ép em “
– ” Được !!!… Dì Huyền ! Kêu người đánh chết thằng Nô, để nó chừa cái thói tọc mạch “
– ” Đừng có đánh anh Nô nữa em xin anh ! Em nói, em nói được chưa ! “
Thanh Lam hít một hơi thật sâu rồi thở dài ra nhìn thẳng vào mắt Trọng Khải đáp một câu khiến hai cậu chàng đây xém bật ngữa :
– ” Của anh ! “
Hiện tại có rất nhiều website ăn cắp truyện của Tamlinh247.com khiến tốc độ ra chương bị chậm hoặc ngừng ra chương mới !!!
Hãy quay lại ủng hộ Website Tamlinh247.com để chúng tôi ra truyện nhanh và sớm nhất nhé. Xin cảm ơn !