Chiến Long Trở Về - Tần Phong (full) - Chương 57 “Là cậu phải không?”
Đúng lúc này, Phùng Cương móc ra một cái điện thoại di động, gọi một cuộc điện thoại: “Chủ tịch, có người muốn gây phiền phức, ngay tại tập đoàn Phong Hạnh của chúng ta, nói một câu muốn cho tập đoàn Phong Hạnh chúng ta không thể tiếp tục làm ăn được nữa, thái độ cực kỳ kiêu ngạo…”
Một cuộc điện thoại nói xấu Lý Hạo.
“Cái này…”
Doãn Hướng Tuyết nhìn Lý Hạo, có chút lo lắng.
Lý Hạo xua xua tay: “Không cần lo lắng, ở Tây Cảnh anh cũng được coi là một nhân vật không tầm thường, phía trên còn có rất nhiều tiền bối, thầy giáo, xét về mối quan hệ anh không hề thua kém hắn ta, em yên tâm, hôm nay bản hợp đồng này nhất định có thể ký kết.”
Trong mắt Lý Hạo lại hiện lên sự tự tin mãnh liệt.
Cho đến mười phút sau, từ bên ngoài truyền đến tiếng bước chân.
“Chủ tịch của chúng tôi đến rồi.”
Phùng Cương đứng dậy, hướng ra ngoài bước đi.
“Tôi ngược lại là muốn nhìn xem, vị chủ tịch trẻ tuổi hơn cả tôi, rốt cuộc là thần thánh phương nào, hôm nay muốn tới chèn ép tôi, ha ha, tôi phải cho hắn cúi đầu hành lễ trước mặt tôi.”
Lý Hạo cười khẩy một tiếng.
Sở dĩ hắn bình tĩnh như vậy, còn có một nguyên nhân, đó chính là hắn nghe nói, vị chủ tịch Tề Vân mới tới vẫn còn rất trẻ, thậm chí còn trẻ hơn hắn, hắn cũng được tính là một nhân tài kiệt xuất trong quân đội, có sự giúp đỡ của gia tộc, mới lên tới thượng úy.
Người trẻ tuổi hơn hắn, như vậy quân hàm khẳng định là không bằng hắn, điểm này hắn dám khẳng định.
Đoàn người cứ như vậy đi tới, Lý Hạo đi đầu, cứ như vậy cực kỳ tự tin, hắn muốn nhìn xem đó là nhân vật nào, nhưng khi hắn vừa bước ra ngoài, sự tự tin trên mặt hắn biến mất không còn chút dấu vết nào.
Chỉ còn vẻ mặt không thể tin được.
Bởi vì ở cổng của tập đoàn Phong Hạnh có một đoàn quân, một đoàn quân đoán chừng khoảng ba nghìn người, tất cả đều mặc quần áo rằn ri, trang bị đầy đủ, mỗi người mang một khẩu súng, đằng đằng sát khí, đứng sát nhau thành đội hình, khiến cho người ta hoảng sợ.
Thoạt nhìn như đang trực tiếp bao vây toàn bộ tập đoàn Phong Hạnh.
Tuy nhiên quan trọng nhất không phải là đội hình này, mà là ở trong đó có một chiếc xe tăng cỡ lớn dài đến năm mét, nhìn giống như một sinh vật hung dữ khổng lồ, khiến những người đứng đối diện nó hít thở không thông.
Từ trong xe tăng, một người đàn ông mặc quân phục rằn ri leo ra: “Tôi nghe nói, có người muốn cho công ty của tôi không thể làm ăn được?”
“Tôi…”
Lý Hạo trong chốc lát nói không ra lời.
Đội hình lớn như vậy, tại Tây Cảnh hắn cũng chưa từng thấy qua, loại đồ vật như xe tăng không phải ai cũng có thể lái, huống chi hắn biết đội hình này là quân đội địa phương, sĩ quan bình thường căn bản là không có cách nào điều động.
“Là cậu phải không?”
Tề Vân đánh giá một chút, nhìn chằm chằm về phía Lý Hạo, nói: “Họ tên, phiên hiệu đơn vị.”
“Chào thủ trưởng.”
Lý Hạo giơ một tay lên chào theo nghi thức quân đội, trong quân đội, cấp dưới gặp cấp trên đều phải chấp hành điều lệnh, đây là quy củ, cho dù hắn không sẵn lòng, sau đó lập tức nói: “Báo cáo, thượng úy trung đoàn 358 Tây Cảnh, Lý Hạo.”